O Eλληνας που θα αλλάξει τον (ψηφιακό) κόσμο!

Θεωρείται ως μια διάνοια της επιστήμης της πληροφορικής. Στο πρόσφατο συνέδριο της SEFI* στη Θεσσαλονίκη τιμήθηκε με το μετάλλιο Leonardo da Vinci
Ηδη, από το 2007, μαζί με τους συνεργάτες του Έντμουντ Κλάρκ και τον Έρνεστ Άλλεν Έμερσον, έχει τιμηθεί με το διεθνές βραβείο Α.Μ.Turing** για τις εργασίες τους στον έλεγχο μοντέλων (Model Checking), που αξιοποιείται πλέον από τις ΙΒΜ, Intel, Microsoft, Google και την Airbus! 
Ονομάζεται Ιωσήφ(Σήφης) Σηφάκης. Εργάζεται για το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας, είναι διευθυντής έρευνας στο CNRS και ιδρυτής του εργαστηρίου Verimag στη Γκρενόμπλ
...και είναι ο επιστήμονας από τον οποίο η διεθνής επιστημονική κοινότητα αναμένει την τελειοποίηση των Ενσωματωμένων Συστημάτων που θα επιτρέψουν «Το Διαδίκτυο Αντικειμένων», το «Νέο Ιντερνετ», ενδεχομένως και τη σύγκλιση νανοτεχνολογίας, πληροφορικής, γνωσιολογίας ηλεκτρονικής και μοριακής βιολογίας«ώστε να πετύχουμε τη βελτίωση των επιδόσεων του ανθρώπου συνδυάζοντας τεχνητή και φυσική νοημοσύνη»!
* Ευρωπαϊκή Εταιρεία για την Εκπαίδευση των Μηχανικών. ** Το βραβείο Turing θεωρείται το «Νόμπελ Πληροφορικής» και από το 1956 απονέμεται κάθε χρόνο σε πρόσωπα που είχαν μια
ιδιαίτερη συμβολή στη εξέλιξη της επιστήμης.
Πώς φθάσαμε στα Ενσωματωμένα Συστήματακαι ποια είναι η αποστολή του Ελληνα καθηγητή 
1936: θεμελιώνεται η επιστήμη της Πληροφορικής από τους Alan Turing και Kurt Goedel κυρίως για επιστημονικούς υπολογισμούς και στρατιωτικές εφαρμογές.
Δεκαετία 1970: η Πληροφορική μπαίνει στην οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων, ενώ αρχίζει να αποκτά και εμπορική χρήση.

Μέσα δεκαετίας 1970: κατασκευάζονται τα πρώτα Ολοκληρωμένα Κυκλώματα.

Δεκαετία 1980: σχηματίζονται τα πρώτα Δίκτυα και αρχίζει η σύγκλιση τηλεπικοινωνιών και υπολογιστών.

Δεκαετία 1990: το Διαδίκτυο «παραδίδεται» στην ανθρωπότητα. Αρχίζει να διαμορφώνεται η «Κοινωνία της Πληροφορίας».

Δεκαετία 2000: έρχονται στη ζωή μας τα Ενσωματωμένα Συστήματα.

Η αποστολή του δρος Σηφάκη είναι, μέσω του Model Checking, να διασφαλίσει την ασφαλή και απρόσκοπτη «συνεργασία» μεταξύ διαδικτύου και Ενσωματωμένων Συστημάτων.

Τι είναι το Model Checking «Η αρχική ιδέα ήταν να βρούμε έναν τρόπο που θα μας επιτρέπει να φτιάξουμε συστήματα ασφαλή, που δεν κάνουν λάθη όταν δουλεύουν. Συστήματα όχι για τον προσωπικό υπολογιστή αλλά για συσκευές διαφόρων ειδών, μεγάλες, όπως τα αεροπλάνα, ή μικρές, όπως τα κινητά τηλέφωνα ή οι αισθητήρες. Το ζητούμενο είναι να φτιάξουμε ασφαλή συστήματα, σε μια εμπειρική επιστήμη.
Εξ ου και το όνομα, model checking: δηλαδή μια μέθοδος επαλήθευσης που συνίστανται στην ανάπτυξη ενός μοντέλου στο οποίο μπορούμε να εξετάσουμε τις λειτουργικές προδιαγραφές (operational requirements) και να αποφασίσουμε αν το μοντέλο τις ικανοποιεί, ικανοποιεί τις ανάγκες μας.
Όταν το προτείναμε το 1981, υπήρχαν ορισμένα προβλήματα, καθώς για να γίνει η ανάλυση του μοντέλου υπήρχε πρόβλημα πολυπλοκότητας. Θα χρειαζόταν αιώνες για να εξετάσουμε όλες τις δυνατές καταστάσεις. Οπότε αναπτύξαμε τις τεχνικές που εν τέλει προτείναμε, βρήκαμε θεωρίες που μας επιτρέπουν να αναλύσουμε. Η κατάσταση των συστημάτων καθορίζει πως συμπεριφέρεται το σύστημα αμέσως μετά. Είναι η μνήμη, το παρελθόν του. Και μπορεί να έχει μεγάλο αριθμό καταστάσεων.

Ένα παράδειγμα: στον προσωπικό υπολογιστή, υπάρχει η πιθανότητα αν πατήσεις 5 τυχαία πλήκτρα και το ποντίκι μαζί, ο υπολογιστής να κολλήσει και να πρέπει να κάνεις επανέναρξη. Υπάρχουν πάρα πολλές τέτοιες καταστάσεις, που δεν ελέγχονται. Εμείς κατορθώσαμε, βρήκαμε μέθοδο για τον έλεγχο σε συστήματα μέτριας και μεσαίας πολυπλοκότητας. Η intel χρησιμοποιεί αυτή την τεχνολογία για τους επεξεργαστές της, σε κάθε επεξεργαστή χωριστά - στους πολλαπλούς είναι δύσκολος ο έλεγχος».

[πηγή: Συνέντευξη στη Λαμπρινή Χ. Θωμά για το Skai.gr, 2008
http://tinyurl.com/cgq7edd ]

«Το Model Checking είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται σήμερα στη βιομηχανία για να επαληθεύονται τα συστήματα υπολογιστών. Αν δηλαδή τα συστήματα που φτιάχνουμε κάνουν λάθη ή όχι. Η επαλήθευση είναι πολύ σημαντική, καθώς στην Πληροφορική δεν υπάρχει ένα σύνολο γνώσεων που να επιτρέπει να κατασκευάζουμε συστήματα με προβλέψιμες ιδιότητες και συμπεριφορά. Οταν π.χ. κτίζουμε μια γέφυρα, έχουμε δοκιμασμένες θεωρίες που εγγυώνται ότι θα κρατήσει. Αυτό είναι η προβλεψιμότητα. Κάτι ανάλογο όμως δεν ισχύει στην πληροφορική.
Σήμερα πρώτα φτιάχνονται τα μεγάλα συστήματα και έπειτα βλέπουμε εάν δουλεύουν ή όχι... Αυτό που προτείναμε εμείς ήταν ένα μαθηματικό μοντέλο ελέγχου της λειτουργίας των συστημάτων που εξερευνά τις πιθανές αντιδράσεις. Οι θεωρίες επαλήθευσης είναι κρίσιμες σε μια σειρά από τομείς όπου οι πιθανές βλάβες είναι καταστροφικές, όπως στα αεροσκάφη, στα αυτοκίνητα, στις τηλεπικοινωνίες ή στα πυρηνικά εργοστάσια».

[πηγή: συνέντευξη στον Γιώργο Αποστολίδη για το Εθνος, 2009
http://tinyurl.com/cw46lag ]


Βασικές εφαρμογές των Ενσωματωμένων Συστημάτων σήμερα:
«Οι λεγόμενες Ενσωματωμένες Τεχνολογίες χαρακτηρίζουν την εξέλιξη της πληροφορικής και αποτελούν το 98% των τσιπς, δηλαδή των Ολοκληρωμένων Συστημάτων. Εμείς βλέπουμε μόνο το 2% των τσιπς. Το 98% είναι αθέατα, καθοριστικά, όμως, για το πώς δουλεύει το κάθε αντικείμενο. Πολύπλοκα Ενσωματωμένα Συστήματα υπάρχουν κρυμμένα σε μηχανήματα, όπως αεροπλάνα, τρένα, οικιακές συσκευές, τηλέφωνα,  αυτοκίνητα (ένα αυτοκίνητο μπορεί να έχει μέχρι και 80 υπολογιστές) αλλά και σε ιατρικές συσκευές (τα ρομπότ πραγματοποιούν πιο ασφαλείς επεμβάσεις)».

Η πρόκληση:
«Ξέρετε πόσο μεγάλη θα είναι η απλοποίηση της ζωής μας αν χρησιμοποιηθούν και αλλού οι υπολογιστές; Όμως, ακόμη δεν μπορούμε να προσφέρουμε αρκετή ασφάλεια ή το κόστος είναι απαγορευτικό σε κάποιες περιπτώσεις. Ακόμη, όμως, υπάρχουν συστήματα που δεν ξέρουμε πως να τα φτιάξουμε.
Ας πούμε, θα θέλαμε ένα σύστημα ελέγχου της παγκόσμιας εναερίου κυκλοφορίας, εντελώς αυτόματο. Η χρήση του εναερίου χώρου είναι πρόβλημα που η λύση του θα σήμαινε οικονομία -αφού θα καταναλώνονταν λιγότερα καύσιμα-, λιγότερες καθυστερήσεις, μεγαλύτερη ασφάλεια. Θα θέλαμε ένα σύστημα ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας εντελώς αυτόματο.
Η διαδρομή του αεροσκάφους σήμερα είναι στατικά προσδιορισμένη. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα σύστημα με το οποίο να σηκώνεται το αεροπλάνο και να βρίσκει με τρόπο δυναμικό το δρόμο του. Οι Αμερικάνοι έχουν ξοδέψει τα τελευταία 10 χρόνια πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια σε αυτό, και τελικά δεν προχωρήσανε διότι δεν υπάρχουν εγγυήσεις ασφάλειας.
Δεν ξέρουμε, λοιπόν, πως να το κάνουμε αυτό, δεν ξέρουμε να κάνουμε συστήματα των συστημάτων (Systems of Systems). Δεν ξέρουμε πως να βάλουμε τεχνολογία αεροπλάνων στα αυτοκίνητα. Σήμερα, τα αεροπλάνα πετούν by wire, δηλαδή μεταξύ πιλότου και ηλεκτρομηχανικών μερών υπάρχει ένας υπολογιστής. Αυτό πρώτη φορά έγινε με τα Airbus 320. Εκείνος που τελικά αποφασίζει είναι ο υπολογιστής, αφού ο πιλότος δώσει τα σχετικά στοιχεία.
Θα ήταν σπουδαίο να περάσουμε από το fly-by-wire στο drive-by-wire, δηλαδή να εφαρμόσουμε κάτι τέτοιο και στο αυτοκίνητο. Θα μας προστάτευε από πολλά πράγματα, αλλά έχει απαγορευτικό κόστος λόγω του testing που απαιτείται. Κάποτε, όμως, θα το κάνουμε. Όμως χρειάζονται τεράστιες επενδύσεις, χρειάζονται αυτόματοι αυτοκινητόδρομοι, χρειάζονται πολλά».

[πηγη: Συνέντευξη στη Λαμπρινή Χ. Θωμά για το Skai.gr, 2008
http://tinyurl.com/cgq7edd ]


Επόμενος στόχος:
«Τα Ε.Σ. να βοηθήσουν στη σύγκλιση νανοτεχνολογίας, πληροφορικής, γνωσιολογίας ηλεκτρονικής και μοριακής βιολογίας, ώστε να πετύχουμε τη βελτίωση των επιδόσεων του ανθρώπου συνδυάζοντας τεχνητή και φυσική νοημοσύνη».

Που βρισκόμαστε σήμερα:
«Οι σημερινές τεχνολογίες είναι αδικαιολόγητα πολύπλοκες και κάνουν κακή χρήση πόρων ενέργειας, μνήμης και χρόνου. Σήμερα μπορούμε να φτιάχνουμε με υψηλό κόστος κρίσιμα συστήματα ελέγχου, όπως τον αυτόματο πιλότο στα αεροπλάνα, ο οποίος χαρακτηρίζεται από μικρή πολυπλοκότητα και υψηλή ασφάλεια. Ή, μπορούμε να φτιάχνουμε πολύπλοκα best effort συστήματα, όπως τα κινητά τηλέφωνα, τα οποία χαρακτηρίζονται από υψηλή πολυπλοκότητα, αλλά μέτρια ασφάλεια.
Το όραμά μας είναι τα Πολύπλοκα Συστήματα Συστημάτων που θα προσφέρουν αυτόματους αυτοκινητόδρομους και συστήματα εναέριας κυκλοφορίας νέας γενιάς, με πολύ μεγάλη πολυπλοκότητα και υψηλή ασφάλεια».

Σε 10 χρόνια αναμένουμε:
«Το Διαδίκτυο Αντικειμένων. Αντί να έχουμε πρόσβαση μόνο σε πληροφορία multimedia θα έχουμε πρόσβαση σε αντικείμενα με μεγάλες επιπτώσεις στον τρόπο με τον οποίο θα οργανώνουμε την εργασία. Με ένα κλικ θα βλέπουμε και μηχανήματα που υπάρχουν στο σπίτι π.χ. κουζίνα, ψυγείο, τηλεόραση και θα ελέγχουμε τη λειτουργία τους. Θα γίνει μια ολοκλήρωση των συσκευών, των μηχανημάτων, θα μπορούμε, μέσα από το τηλέφωνό μας να συνδεθούμε με την τράπεζά μας κατευθείαν, να κλείνουμε λογαριασμούς, να έχουμε πρόσβαση στο ιατρικό μας βιβλιάριο (!), δηλαδή σε πράγματα που δεν μπορούμε σήμερα επειδή το τηλέφωνο δεν πληροί όρους ασφαλείας».
«Σήμερα διαθέτουμε για κάθε κρίσιμη λειτουργία όλους τους πόρους για προστασία από βλάβες, λάθη, απρόοπτα, ενώ αύριο αναμένεται να υπάρχει ένα συνολικό απόθεμα υπολογιστικών πόρων που το σύστημα να αξιοποιεί κατά τρόπο νοήμονα».  


Οπως έχει τονίσει:
«Όπως τα κράτη ασχολούνται με τη ανάπτυξη του οδικού συστήματος, έτσι θα έπρεπε να νοιάζονται για την υποδομή του Ίντερνετ σε εθνικό επίπεδο, καθώς είναι ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια της χώρας».

[πηγή: Συνέντευξη στους Τάσο ΟικονόμουΧρήστο Σύλλα για το portal.kathimerini.gr
http://tinyurl.com/ckugxr ]

«Η κακή χρήση του διαδικτύου δεν πρέπει να θέτει υπό αμφισβήτηση τις ατομικές μας ελευθερίες, χρειάζεται επαγρύπνηση για την προστασία των προσωπικών μας δεδομένων».
[πηγή: Συνέντευξη στην Κατερίνα Μυλωνά για τις Stigmes.gr
http://tinyurl.com/bwecknl ]

«Πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι πίσω από την ελευθερία που έχουμε σήμερα υπάρχει ένα συγκεκριμένο επιχειρηματικό μοντέλο.
Αυτή η ελευθερία είναι δοτή, καθώς εξαρτάται από το οικονομικό καθεστώς της άυλης οικονομίας. Αυτό που πρέπει να αναλογιστεί ο κόσμος είναι ότι η δοτή ελευθερία δεν είναι κατοχυρωμένη, κάτι που πρέπει να γίνει ίσως μέσω κυβερνήσεων και οργανισμών. Σήμερα η δυνατότητα να επικοινωνούμε και να συναλλασσόμαστε εξαρτάται από την καλή θέληση γιγάντων -όλοι τους Αμερικανοί*- που ελέγχουν την υποδομή αλλά και τις υπηρεσίες».

* Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αν στείλετε ένα μήνυμα σε κάποιον στην Κίνα, αυτό περνάει από την Αμερική».

Πιστεύετε πως αν ήσασταν σε ελληνικό Πανεπιστήμιο θα βραβευόσασταν;
«Αυτό που μπορώ να πω είναι το τι διαφορετικό μου έδωσε το εξωτερικό που είναι πολύ δύσκολο να βρουν εδώ οι συνάδελφοί μου, οι οποίοι είναι, κατά τα άλλα, αξιότατοι. Η διαφορά είναι ότι μπόρεσα να κάνω μια δουλειά σε σχέση με τη βιομηχανία.
Στη σταδιοδρομία μου προσέγγισα ορισμένα προβλήματα, τα οποία δε θα έβρισκα μόνος μου αν καθόμουν εδώ για τον απλό λόγο ότι μπαίνουν μέσα από ορισμένες διαδικασίες. Αυτή η σύνδεση με τη βιομηχανία για μένα ήταν γόνιμη, πηγή εμπνεύσεων και νομίζω πως σήμερα η έρευνα στην Πληροφορική είναι πολύ δεμένη με μια πρακτική βιομηχανική.
Στην Αμερική υπάρχουν μεγάλα τεχνολογικά πανεπιστήμια όπου πραγματοποιείται βασική, εφαρμοσμένη και πιο τεχνολογική ακόμα έρευνα και αυτή η αλληλεπίδραση μεταξύ εφαρμοσμένης και θεωρητικής έρευνας είναι πάρα πολύ γόνιμη. Για αυτό το λόγο πολλές καινοτομίες ξεκίνησαν στην Αμερική.
Εγώ δούλεψα σε αυτό που λέμε κρίσιμα συστήματα, που δεν πρέπει να κάνουν λάθη και η επίδραση της βιομηχανίας του αεροπλάνου, air bus, ήταν πολύ βασική σε αυτό που έκανα».
[Πηγή: Συνέντευξη στην Κατερίνα Μυλωνά για την κρητική εφημερίδα «Πατρίς»
http://www.patris.gr/articles/131345/ ]


Το βιογραφικό του Ιωσήφ Σηφάκη

«Πρώτος Γάλλος, αλλά και πρώτος Έλληνας! Οι Γάλλοι με θεωρούν Γάλλο, έχω την υπηκοότητα, έζησα και έδρασα εδώ ως Γάλλος, δεν κρύβω ποτέ το γεγονός ότι είμαι Έλληνας αλλά δούλεψα σε γαλλικό εργαστήριο». 
goodnews.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.

Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.