Νομοσχέδιο για το Λύκειο. Για ένα πολίτη playmobil !!!

Το νομοσχέδιο για το Λύκειο και ο τύπος του πολίτη που ευαγγελίζεται
Πα­ρα­μο­νές της έναρ­ξης της νέ­ας σχο­λι­κής χρο­νιάς και τη μέ­ρα που ανα­κοι­νώ­θη­καν οι βά­σεις διά­λε­ξε η κυ­βέρ­νη­ση για να κα­τα­θέ­σει το νο­μο­σχέ­διο για το Λύ­κειο. 
Έλ­λει­ψη ελά­χι­στου σε­βα­σμού απέ­να­ντι στους μα­θη­τές και τις οι­κο­γέ­νειές τους, αψυ­χο­λό­γη­τη κί­νη­ση, πλην ακρι­βώς γι’ αυ­τό χρή­σι­μη. 
Όπως και στο «Σχέ­διο Αθη­νά», έτσι και τώ­ρα το προ­τει­νό­με­νο πρό­γραμ­μα έγι­νε…«λά­στι­χο» και άλ­λα­ξε αρ­κε­τές φο­ρές κά­τω από τις πιέ­σεις που δέ­χτη­κε η κυ­βέρ­νη­ση. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα το μά­θη­μα των ει­κα­στι­κών και η πλη­ρο­φο­ρι­κή.
Γράφει η Μα­ρώ Τρια­ντα­φύλ­λου
Από το ρε­τι­ρέ
Δεν χρειά­ζε­ται να κα­τα­φύ­γει κα­νείς σε επα­να­στα­τι­κές παι­δα­γω­γι­κές θε­ω­ρί­ες για να κα­τα­λά­βει πού το
πά­ει το νέο νο­μο­σχέ­διο για την παι­δεία.
H τα­ξι­κό­τη­τα και η πρό­θε­ση απο­κλει­σμού δια­λά­μπουν.
Τα τε­λευ­ταία 30 χρό­νια το Λύ­κειο γί­νε­ται όλο και πιο ανού­σιο για το μα­θη­τή, όλο και πιο τα­ξι­κό για την κοι­νω­νία. Ωστό­σο, σ’ αυ­τό το νο­μο­σχέ­διο έχου­με για πρώ­τη φο­ρά μια τό­σο σα­φή ει­κό­να του μο­ντέ­λου του πο­λί­τη που ορα­μα­τί­ζε­ται η μνη­μο­νια­κή ελίτ: επι­χει­ρεί­ται το σμί­λε­μα ενός νέ­ου αν­θρω­πο­λο­γι­κού τύ­που, ενός αν­θρώ­που χω­ρίς ιστο­ρι­κή μνή­μη, ερ­γα­σια­κού νο­μά­δα, χω­ρίς στα­θε­ρές κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις και δί­κτυα ανα­φο­ράς και προ­στα­σί­ας.

Κα­τ’ αρ­χάς μια δια­πί­στω­ση, η ίδια εδώ και τό­σα χρό­νια: ξε­κι­νά­με πά­λι από το ρε­τι­ρέ. Προ­φα­νώς για­τί εδώ το οι­κο­νο­μι­κό και πο­λι­τι­κό δια­κύ­βευ­μα εί­ναι ισχυ­ρό­τε­ρο. Ωστό­σο, ένα εκ­παι­δευ­τι­κό σύ­στη­μα χτί­ζε­ται από κά­τω προς τα πά­νω, από τους παι­δι­κούς σταθ­μούς και νη­πια­γω­γεία. Αλ­λιώς κά­θε φο­ρά απλώς προ­σθέ­τεις τού­βλα και μα­λά­μα­τα σε ένα σπί­τι χω­ρίς σχέ­διο.

Το βα­σι­κό στοι­χείο του Λυ­κεί­ου εδώ εί­ναι οι εξε­τά­σεις. Πε­ρισ­σό­τε­ρες και δυ­σκο­λό­τε­ρες. Τρο­μα­κτι­κές και για το μα­θη­τή, αλ­λά ακό­μα και για το δά­σκα­λο, που βλέ­πει το παι­δα­γω­γι­κό του έρ­γο να κου­ρε­λιά­ζε­ται και να κα­ταρ­ρέ­ει σε ξε­φτί­δια, αφού όλα υπο­τάσ­σο­νται στο βω­μό των εξε­τά­σε­ων (πο­τέ το Λύ­κειο δεν ήταν τό­σο προ­σα­να­το­λι­σμέ­νο στην τρι­το­βάθ­μια, η ει­σα­γω­γή στην οποία γί­νε­ται όλο και πιο δύ­σκο­λη). Και μά­λι­στα εξε­τά­σεις κα­τά 50% με θέ­μα­τα από τρά­πε­ζα θε­μά­των δια­βαθ­μι­σμέ­νης δυ­σκο­λί­ας και για τα Γε­νι­κά και για τα Τε­χνο­λο­γι­κά Λύ­κεια. Σε σα­ρά­ντα και βά­λε μα­θή­μα­τα από την Α΄ μέ­χρι την Γ΄ Λυ­κεί­ου και τις ει­σα­γω­γι­κές στην τρι­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση.

Δί­νο­ντας ιδιαί­τε­ρο βά­ρος στη γλώσ­σα και τα μα­θη­μα­τι­κά -στο απο­λυ­τή­ριο έχουν ιδιαί­τε­ρο βαθ­μο­λο­γι­κό βά­ρος- φαί­νε­ται να στη­ρί­ζε­ται σε μια πε­πα­λαιω­μέ­νη παι­δα­γω­γι­κά, απα­ξιω­μέ­νη εδώ και χρό­νια από την ψυ­χο­λο­γία και τις επι­στή­μες της αγω­γής, αρι­στο­κρα­τι­κή του­λά­χι­στον, αντί­λη­ψη για την νό­η­ση που με­τρά το λε­γό­με­νο ΙQ με βά­ση τις μα­θη­μα­τι­κές και γλωσ­σι­κές ικα­νό­τη­τες, αξιο­λο­γη­μέ­νες με ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο τρό­πο.

Το σχο­λείο των εξε­τά­σε­ων

Η κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη γνώ­ση με πλη­θώ­ρα αντι­κει­μέ­νων που δεν συν­δέ­ο­νται με­τα­ξύ τους δη­μιουρ­γούν την εντύ­πω­ση στε­γα­νών με­τα­ξύ των επι­στη­μών. Αυ­τό απο­βαί­νει ιδιαί­τε­ρα επι­κίν­δυ­νο για την ίδια την αντί­λη­ψη της επι­στή­μης: δεν φαί­νε­ται η ανα­γκαιό­τη­τα της συ­νερ­γα­σί­ας των επι­στη­μών, δεν συ­ζη­τεί­ται πο­τέ η ηθι­κή της επι­στή­μης, η σχέ­ση των επι­στη­μο­νι­κών συ­μπε­ρα­σμά­των με την κοι­νω­νία. Ο μα­θη­τής απο­κτά την αντί­λη­ψη μιας πα­νί­σχυ­ρης επι­στή­μης στα όποια πο­ρί­σμα­τα της οποί­ας οφεί­λει να υπο­τάσ­σε­ται άκρι­τα.

Το σχο­λείο των εξε­τά­σε­ων έτσι γί­νε­ται απω­θη­τι­κό, αγ­χω­τι­κό, απα­γο­ρευ­τι­κό στην πα­ρα­μι­κρή εκ­δί­πλω­ση των πραγ­μα­τι­κών ικα­νο­τή­των του μα­θη­τή –συ­νέ­βαι­νε ήδη, θα εντα­θεί ακό­μα πιο πο­λύ. Γί­νε­ται μια απο­κλει­στι­κή μέγ­γε­νη για τα παι­διά από υπο­βαθ­μι­σμέ­νες πε­ριο­χές, από χα­μη­λά ει­σο­δή­μα­τα, από δύ­σκο­λες οι­κο­γε­νεια­κές συν­θή­κες, για παι­διά με μα­θη­σια­κά προ­βλή­μα­τα

Το πρό­βλη­μα δεν εί­ναι μό­νο ότι τα χα­μη­λά οι­κο­νο­μι­κά στρώ­μα­τα δεν μπο­ρούν να προ­σφέ­ρουν πρό­σθε­τη ιδιω­τι­κή δι­δα­κτι­κή στή­ρι­ξη. Φυ­σι­κά εί­ναι ντρο­πή και να μι­λά­με ακό­μα για κά­τι τέ­τοιο ως κα­τά­στα­ση, δεν θα έπρε­πε το σχο­λείο να επι­τρέ­πει τη γέν­νη­ση τέ­τοιων ανα­γκών, θα έπρε­πε να τις λύ­νει το ίδιο το εκ­παι­δευ­τι­κό σύ­στη­μα, ωστό­σο, όσο πε­ρισ­σό­τε­ρες εξε­τά­σεις, τό­σο πιο λα­μπρό πε­δίο κέρ­δους για τα φρο­ντι­στή­ρια. Το πρό­βλη­μα εί­ναι επί­σης ότι η ανέ­χεια συ­νο­δεύ­ε­ται και από πο­λι­τι­στι­κά στε­ρη­μέ­νο πε­ρι­βάλ­λον, άρα η σύ­γκρι­ση με κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που προ­σφέ­ρουν στα παι­διά συν τοις άλ­λοις και διαρ­κείς μορ­φω­τι­κές ευ­και­ρί­ες (αλ­λά και μια – έστω κά­ποια- βε­βαιό­τη­τα για το επαγ­γελ­μα­τι­κό μέλ­λον) εί­ναι, πλέ­ον, κα­τα­λυ­τι­κή.

Όμως, υπάρ­χει κά­τι ακό­μα πο­λύ σο­βα­ρό: οι συ­νε­χείς εξε­τά­σεις εθί­ζουν τον έφη­βο σε ένα μο­ντέ­λο δου­λειάς, σκέ­ψης και δρά­σης πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, που στη­ρί­ζε­ται στον έλεγ­χο και το φό­βο, την τι­μω­ρία και την απόρ­ρι­ψη.

Οι στα­τι­στι­κές δεί­χνουν με­γά­λα πο­σο­στά διαρ­ρο­ής από το Λύ­κειο, ει­δι­κά στα χα­μη­λά οι­κο­νο­μι­κά στρώ­μα­τα και σε παι­διά με­τα­να­στών. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα εί­ναι προ­φα­νή: γε­νιές λει­τουρ­γι­κά αναλ­φά­βη­των πο­λι­τών που εγκα­τα­λεί­πουν το σχο­λείο με το πέ­ρας της υπο­χρε­ω­τι­κής εκ­παί­δευ­σης ή κο­ντά σ’ αυ­τό. Πο­λι­τών εύ­κο­λα χει­ρα­γω­γού­με­νων. Εθι­σμέ­νων στο στεί­ρο έλεγ­χο, στο φό­βο για το φό­βο. Στην άκαμ­πτη ιε­ραρ­χία των βαθ­μών και της απο­τυ­χί­ας. Οι στα­τι­στι­κές δεί­χνουν, επί­σης, ότι τα πο­σο­στά σο­βα­ρής πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τας και χρή­σης σκλη­ρών ναρ­κω­τι­κών εί­ναι με­γα­λύ­τε­ρα στους πλη­θυ­σμούς των νέ­ων που έχουν εγκα­τα­λεί­ψει νω­ρίς το σχο­λείο.

Με την εντει­νό­με­νη ανερ­γία και την ερ­γα­σια­κή ανα­σφά­λεια –το απέ­δει­ξε για άλ­λη μια φο­ρά η φε­τι­νή επι­λο­γή σχο­λών που θα μπο­ρού­σαν ορια­κά να έχουν επαγ­γελ­μα­τι­κό μέλ­λον- χά­νο­νται ορι­στι­κά τα κί­νη­τρα. Και επει­δή τί­πο­τε δεν εί­ναι τυ­χαίο, το σχέ­διο εί­ναι σφι­χτό και κα­λο­δου­λε­μέ­νο στις λε­πτο­μέ­ρειές του, αν δού­με ότι η πρό­τα­ση για το Λύ­κειο συ­μπί­πτει χρο­νι­κά με την πε­ρί­ο­δο που συ­ζη­τεί­ται το θέ­μα των πλει­στη­ρια­σμών, ένα εν­δια­φέ­ρον συ­μπέ­ρα­σμα προ­κύ­πτει: χω­ρίς σπί­τι –άρα χω­ρίς δέ­σι­μο με συ­γκε­κρι­μέ­νο τό­πο, όπου δη­μιουρ­γού­νται δε­σμοί και συλ­λο­γι­κό­τη­τες- , χω­ρίς μό­νι­μη ερ­γα­σία και χω­ρίς προ­σό­ντα, χω­ρίς το πιο δυ­να­τό χαρ­τί της εκ­παί­δευ­σης, το απο­λυ­τή­ριο του Λυ­κεί­ου, πά­νω στο οποίο στη­ρί­ζο­νται οι με­τέ­πει­τα μορ­φω­τι­κές και επαγ­γελ­μα­τι­κές εξε­λί­ξεις, ένας ολο­έ­να διο­γκού­με­νος αριθ­μός νέ­ων ερ­γα­ζο­μέ­νων θα τρι­γυρ­νά­ει δώ­θε –κεί­θε όπου υπάρ­χει δου­λειά και με όποιες συν­θή­κες και ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις.

Η ανή­λι­κη ερ­γα­σία επι­στρέ­φει

Έτσι «δέ­νει» ωραία η πρό­τα­ση του νο­μο­σχε­δί­ου για το έτος μα­θη­τεί­ας στα τε­χνο­λο­γι­κά λύ­κεια, που απορ­ρο­φούν νέ­ους από χα­μη­λά κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, όπου ο νέ­ος απο­κτά μο­νά­δες προ­σό­ντων με­τά από ένα χρό­νο απλή­ρω­της ερ­γα­σί­ας, δή­θεν μα­θη­τεί­ας σε ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους, που θα του δί­νει μια πι­στο­ποί­η­ση ει­δι­κό­τη­τας (αρ­χί­ζει να φαί­νε­ται πια η ση­μα­σία του πα­νί­σχυ­ρου ΕΟΠ­ΠΕΠ –Εθνι­κού Ορ­γα­νι­σμού Πι­στο­ποί­η­σης Προ­σό­ντων-που συ­στή­θη­κε πέ­ρυ­σι). Η μα­θη­τεία αυ­τή μπο­ρεί να γί­νει και σε επι­χει­ρή­σεις του εξω­τε­ρι­κού –ήδη ακού­γε­ται ότι η Γερ­μα­νία έχει ζη­τή­σει τέ­τοιο προ­σω­πι­κό. Ο Φού­χτελ δεν ήρ­θε τυ­χαία.

Το απα­ρά­δε­κτο –ηθι­κά, κοι­νω­νι­κά, πο­λι­τι­κά- φαι­νό­με­νο της ανή­λι­κης ερ­γα­σί­ας επι­στρέ­φει. Χω­ρίς γνώ­σεις, με δε­ξιό­τη­τες και εξει­δι­κεύ­σεις ανά­λο­γα με τις ανά­γκες της στιγ­μής, με βα­σι­κή δε­ξιό­τη­τα να δέ­χε­ται να απο­κτά δε­ξιό­τη­τες και όχι ικα­νό­τη­τες, χω­ρίς συ­νεί­δη­ση ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των, μέ­σα στην επι­σφά­λεια, μο­χλός πί­ε­σης και εκ­βια­σμός για τους ενή­λι­κες ερ­γα­ζό­με­νους, επι­χει­ρεί­ται να δη­μιουρ­γη­θεί μια γε­νιά αν­θρώ­πων που θα θε­ω­ρεί δε­δο­μέ­να και απο­δε­κτά αυ­τές τις συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας και ύπαρ­ξης και αυ­τήν την κοι­νω­νία, άρα οι όροι για κι­νη­το­ποι­ή­σεις, αγώ­νες και διεκ­δι­κή­σεις (επι­τέ­λους!) εξα­φα­νί­ζο­νται

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.

Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.